Waarom een optocht
4 redenen
- Om je diepste overtuiging een keer op straat uit te dragen
- Om de eenzaamheid van de beeldend kunstenaar een keer op te heffen
- Om een keer een feest te maken van de gang van het atelier naar de tentoonstellingsruimte
- Om een keer nietsvermoedende stedelingen te overvallen met kunst
Om je diepste overtuiging een keer op straat uit te dragen
Een processie is een rituele optocht waarin symbolen worden meegedragen. De symbolische objecten hebben een vaste plaats in een tempel of kerk en in een liturgie. Gedurende een processie wordt deze plaats tijdelijk verlaten.
De meeste mensen kennen de volgende ervaring: af en toe dringt iemand (een geliefde, een toekomstige werkgever tijdens een sollicitatiegesprek) er op aan dat je uitspreekt wat je ten diepste gelooft of beweegt. Je kan dan ervaren hoezeer bepaalde centrale gedachten een onwrikbare plaats in je hebben en hoe die op zo’n moment moeten worden afgestoft om openbaar gemaakt te kunnen worden.
Je probeert ze zo helder mogelijk uit te spreken en daarna mogen ze hun vertrouwde plaats in jezelf weer innemen. Als het goed is zijn deze idealen hetzelfde gebleven en toch ook krachtiger geworden. Ook hoop je dat er iets van achterblijft in degene aan wie je je hebt blootgegeven.
Het is het principe van de processie in het klein. Er is moed en intimiteit voor nodig.
Om de eenzaamheid van de beeldend kunstenaar een keer op te heffen
De kunstenaar werkt eigenlijk altijd in eenzaamheid in zijn/haar atelier. Op een dag gaat het werk naar de tentoonstellingsruimte, en bij de vernissage ontmoet de kunstenaar de genodigden.
Op die dag praten de bezoekers met elkaar en de kunstenaar over het werk. Maar in de weken daarna komen de bezoekers veelal zwijgend kijken. De kunstenaar is er niet. Ze praten niet eens met elkaar. Ze worden geen gemeenschap.
Hoe anders is het voor de musicus en de acteur: terwijl die het werk schept, is het publiek erbij. Er ontstaat voor de duur van de voorstelling een wereld buiten de dagelijkse sleur. Een wereld waarin publiek en kunstenaar een ervaring delen. En als die ervaring inspirerend genoeg was, wordt de voorstelling een feest.
Door de kunstwerken in een groter geheel op straat te laten zien, lopend en met fanfaremuziek, worden ze onderdeel van een feest waarbij kunstenaars en publiek een ervaring delen, die zo lang duurt als de voorstelling.
Om een keer een feest te maken van de gang van het atelier naar de tentoonstellingsruimte
Is wat de kunstenaar heeft gemaakt al kunst als nog niemand het heeft gezien? Is de WC-pot kunst geworden toen Duchamps hem over de drempel van het museum droeg?
Meestal gaat een beeld in bubbeltjesplastic in een auto van een atelier naar de tentoonstellingsruimte. Voor de kunstenaar is een opening een angstig moment. Maar het is ook feestelijk, om met het gemaakte werk de wereld in te gaan, zich bloot te geven. Wat de kunstenaar heeft willen geven, moet nu eindelijk spreken en gezien worden, daar gaat het toch om. Dan komt het kunstwerk tot zijn recht.
De overgang van de privéruimte waar het object nog object is naar de publieke ruimte, waar het kunstwerk aan de bescherming van de kunstenaar ontsnapt, wordt met een processie voor een keer zelf onderdeel van de kunst.
Om een keer nietsvermoedende stedelingen te overvallen met kunst
Om van kunst te gaan genieten, moet je beslissen dat je naar een galerie of een museum gaat. Heel veel mensen doen dat niet. En als ze het doen, zetten ze eerst hun galeriebril op.
We hopen met onze processie mensen onverhoeds tussen de ogen te raken met schoonheid, ook mensen die van zichzelf hebben besloten dat ze niet in kunst geïnteresseerd zijn.
Mensen die terugdeinzen voor galeries en musea. Om ze te laten voelen dat kunst ook hun kan raken. Dat kunst vitaal is en een deel van het leven, en misschien net zo 'gewoon' als popmuziek.